Elk jaar, begin maart, komt-ie voorbij. De klok die ik van mijn vader kreeg, een week voor mijn 49ste verjaardag. De klok die altijd bij ons thuis hing, die altijd scheef hing en voor of achter liep. Dat was ook de reden dat de klok verdween naar een achterkamertje om plaats te maken voor een grote Friese staande klok. Die deed me niets, maar die kleine, die altijd scheef hing en nooit op tijd stond, die deed me veel. Een herinnering aan mijn jeugd.
Begin maart 2014 kwamen mijn ouders naar Meppel voor mijn verjaardag. Het beeld van mijn vader op die dag zal ik nooit meer vergeten. Hij pakte zijn cadeau voor mij heel voorzichtig uit de auto. Met langzame passen kwam hij op me af, feliciteerde me en legde de grote doos op tafel. In die doos zat de klok, helemaal opgepoetst en als nieuw. De klok was voor mij en ik was er zielsgelukkig mee.
Hij kreeg een plekje aan de wand en ik zette een foto ervan op Facebook, het medium waar mijn vader sinds kort fanatiek contact onderhield met zijn kinderen en kleinkinderen. Kijk pap, hij hangt, zette ik in het bijschrift. Hij heeft er nooit meer op kunnen reageren.
Vlak na mijn verjaardag werd hij geopereerd en een dag later overleed mijn vader, 76 jaar oud. En op mijn netvlies staat het beeld van mijn vader met die doos, die hij zo behoedzaam naar binnenbracht omdat hij de klok een dure grote beurt had laten geven zodat hij eindelijk eens op tijd zou lopen.
De doos heb ik altijd bewaard. Alle lieve kaartjes na de dood van mijn vader en andere herinneringen en foto’s van mijn vader zitten daarin. De klok hangt er natuurlijk ook nog steeds. Loopt allang niet meer op tijd uiteraard, maar dat hoeft ook niet.
En elk jaar komt de foto van de klok op Facebook voorbij. Een herinnering aan een prachtige verjaardag in maart 2014. De dag dat ik de klok van mijn vader kreeg en ik hem voor het laatst in leven zag.
