Jaren geleden kwam ze al bij me. Haar zus overleed plotseling en ze vond het fijn haar verhaal te delen met een verliescoach. Nu komt ze opnieuw. Ze voelde opeens weer die behoefte om uit te pluizen wat er allemaal in haar leven gebeurt en wat dit met haar doet. Zodra ze begint te vertellen, stromen ook haar tranen. ‘Ik ben zo bang mijn familie kwijt te raken door dat stomme coronavaccin.’
Ze is een prachtige vrouw, met opgestoken bijna zwart haar, zorgvuldig opgemaakt en smaakvol gekleed. Ze heeft zachte ogen en een lieve lach maar als ze praat over haar gezin, gaat haar kin omhoog en klinkt ze zeer beslist. Ze is klaar met haar kinderen, vertelt ze. De laatste keer dat ze hen zag hebben ze hoogoplopende ruzie gekregen. Ik hoef ze niet meer te zien.
Ze heeft me gemaild. Ze is volledig op. Ze heeft zich rot gevochten voor haar gezin, maar uiteindelijk wil hij toch niet meer met haar verder. Zijn eerste misstappen heeft ze hem vergeven en nu wil hij niet meer verder? Liever door met die ander? Ze is woest. En niet eens zozeer op hem, maar vooral op haar.