Het zat er eigenlijk al heel lang aan te komen. Bij de bank waren ontslagronden aan de orde van de dag. Dat haar naam elke keer nog niet genoemd werd, had haar al een beetje verbaasd. Ze wist dat ze een keer aan de beurt zou zijn. Maar dat het zo hard zou aankomen had ze niet verwacht. “Ik wás die bank. Mijn collega’s waren mijn familie. Het komt zo hard aan. Ik ben gewoon afgedankt, ontslagen.”
Jarenlang trok ze haar bedrijfskleding aan om met veel plezier naar de bank te gaan. Ook in slechte tijden, dat ze bijna niet meer kon vertellen waar ze werkte, had ze nog heel veel lol op haar werk. “We voelen het allemaal zo. De mensen die er zo lang hebben gewerkt, zijn zo betrokken bij die bank.”
Ze heeft een keurig gesprek gehad. Een outplacementtraject en geld mee, best veel ook, om een opleiding te kunnen doen. Ze wordt daarin nog steeds heel netjes begeleid, vertelt ze. “Maar ik ben zo boos, zo boos. Ik ben gewoon ontslagen. Of al die jaren dat ik voor ze klaarstond er niet toe doen. Ik voel me afgedankt. En wat moet ik nu de rest van mijn leven?”
Of ze goed afscheid heeft kunnen nemen van de bank? “Nou ja, gelijk met tien anderen een afscheidsborrel. Was heel gezellig en er zijn heel wat tranen ook gevloeid, maar goed afscheid nemen? Wat is dat?”
We besluiten samen op onderzoek te gaan. Wat is voor jou een goed afscheid. Een afscheid dat past bij jarenlange inzet voor een bank die eenzijdig besluit het contract op te zeggen. Dat heeft een enorme impact op je leven, op je gevoel van eigenwaarde, op je gevoel van rechtvaardigheid. We gaan kijken hoe we het verleden, het heden en de toekomst met elkaar in verbinding kunnen brengen. Zodat je uiteindelijk heel goed voelt wat je moet en vooral wil met de rest van je leven.
