Jaren geleden kwam ze al bij me. Haar zus overleed plotseling en ze vond het fijn haar verhaal te delen met een verliescoach. Nu komt ze opnieuw. Ze voelde opeens weer die behoefte om uit te pluizen wat er allemaal in haar leven gebeurt en wat dit met haar doet. Zodra ze begint te vertellen, stromen ook haar tranen. ‘Ik ben zo bang mijn familie kwijt te raken door dat stomme coronavaccin.’
Haar ouders zijn veertig jaar getrouwd en, zegt ze schamper ‘het mag weer’. ‘Je mag weer een feest geven op een locatie met meer mensen en dat willen ze ook graag. Vooral omdat mijn zus er niet meer is vinden ze het fijn om het feest te vieren met iedereen om wie ze geven. Het leven is te kort om er niet alles uit te halen, is hun nieuwe motto.’
En juist daar wringt de schoen. Haar dochter voelt zich niet welkom op het feest van haar grootouders. Zij is de enige van de familie die niet gevaccineerd is en die zich ook niet wil laten testen als ze geen klachten heeft. ‘Natuurlijk blijft ze met klachten thuis, maar ze is principieel tegen vaccineren en laat zich ook niet dwingen tot een test als er niets aan de hand is. En nu heeft mijn moeder een app gestuurd met de vraag of mijn dochter van plan is te komen. En als ze komt dat ze er rekening mee moet houden dat ze dan een testbewijs laat zien aan de eigenaar van het restaurant waar het gevierd wordt. Er staat nog net niet bij dat ze anders maar thuis moet blijven, maar zo voelt het wel.’
Ze zucht diep. ‘Mijn dochter heeft besloten thuis te blijven maar voelt zich enorm buitengesloten. Ze is altijd al een buitenbeentje geweest en nu voelt ze helemaal dat ze er alleen voor staat. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb de neiging ook weg te blijven, maar ik weet niet of dat fair is tegenover mijn man en onze andere kinderen, die wel willen gaan. Laat staan tegenover mijn ouders en de rest van de familie.’
En wat voel jij, vraag ik. ‘Ik voel me boos. Op mijn moeder, die tweespalt zaait, op de overheid die zulke domme beslissingen neemt, op mijn familie die het niet voor mijn dochter opneemt, op mijn dochter, die zich zo principieel opstelt en het mij daardoor moeilijk maakt, eigenlijk op iedereen. Maar ik voel me ook vreselijk verdrietig. Want ik wil niet dat onze familie uit elkaar valt door een vaccin. Ik wil dat iedereen begrip en respect heeft voor elkaars standpunt en dat we proberen er samen uit te komen. Ik wil dat mijn dochter zich geaccepteerd voelt ook al denkt zij anders dan de rest van de familie over vaccineren en testen. Want ik ben ook trots op haar dat ze bij haar standpunt blijft en dat ze zelf nadenkt en dan beslist. Maar ik ben doodsbang dat dit weleens aanleiding kan zijn voor een splitsing in de familie. Want ik zal altijd partij kiezen voor mijn dochter. Altijd’, zegt ze fel. En dan klinkt het zacht: ‘Maar tegelijk hoop ik natuurlijk dat het nooit zo ver zal komen.’
