Maar hij zegt alles goed te hebben verwerkt en eigenlijk gaat het heel goed met hem. Hij heeft alleen één probleem en dat zet zich steeds meer vast in hem. Hij wordt er nog steeds boos om als hij eraan denkt en hij wil er iets mee want het vreet hem op.
Hij vertelt zijn verhaal. Toen zijn vrouw zo ziek was, kreeg ze hulp van een psycholoog. Die had gezegd dat hij een keertje mee moest naar de sessie van zijn vrouw. Hij mocht niet mee naar binnen maar moest buiten op de gang wachten samen met een flink aantal andere wachtenden in de ruimte van het medisch centrum.
Op een gegeven moment kwam de psycholoog witheet van woede naar buiten rennen: Jij moet eens leren je vrouw te respecteren, riep hij. Je hoeft niet alles voor haar te doen; ze kan zelf nog heel veel. Laat haar doen wat ze zelf kan.
Hij zucht: ik wist niet wat me overkwam. Ik zorgde voor Dieuwke zo goed als ik kon en gaf haar wat ze nodig had. Dieuwke is direct gestopt bij die psycholoog. Zij snapte ook niet waar dit vandaan kwam. Maar bij mij blijft dit maar hangen. Ik voelde me tot in het diepst van mijn ziel gekrenkt en gekwetst. En eigenlijk nog steeds.
Hij wil van dat beeld van die psycholoog af maar hij is nog steeds woedend. Hoe kan het dat iemand zoiets zegt tegen een man die alles voor zijn vrouw over heeft. Die vol is van verdriet over de borstkanker, over het overlijden dat eraan zit te komen? Dat geloof je toch niet.
Hij heeft alles verwerkt. Het overlijden van zijn beide ouders, zijn broer, zus en zwager en de dood van zijn vrouw. Alles heeft een plekje gevonden, alleen de uitbarsting van de psycholoog niet. Die blijft maar rondzingen in zijn gedachten en maakt hem nog steeds boos. Het wordt tijd dat die psycholoog uit zijn hoofd verdwijnt. Werk aan de winkel.
