Ze is een prachtige vrouw, met opgestoken bijna zwart haar, zorgvuldig opgemaakt en smaakvol gekleed. Ze heeft zachte ogen en een lieve lach maar als ze praat over haar gezin, gaat haar kin omhoog en klinkt ze zeer beslist. Ze is klaar met haar kinderen, vertelt ze. De laatste keer dat ze hen zag hebben ze hoogoplopende ruzie gekregen. Ik hoef ze niet meer te zien.
Haar man ging al jaren vreemd toen zij besloot bij hem weg te gaan. Ze heeft de kinderen nooit iets verteld over de reden waarom ze haar man verliet. Ze waren net het huis uit toen ze voor zichzelf koos, een eigen huis kocht en verliefd werd op een andere man. Haar kinderen waren boos. Dat ze hun vader had verlaten vonden ze harteloos. En die nieuwe man konden ze wel schieten.
Ze probeerde koste wat kost de relatie met haar drie kinderen goed te houden. Ze organiseerde etentjes met elkaar, hielp met de verhuizing van haar jongste en paste op het eerste kind van haar oudste. Maar de relatie verliep stroef en ze voelde de boosheid in alle contacten. Haar nieuwe vriend hield ze buiten het contact met haar kinderen.
Ze zijn al jaren boos op me, vertelt ze. En tijdens het laatste etentje is het op een enorme ruzie uitgelopen. Ik had lekker gekookt, de tafel mooi gedekt en mijn vriend naar zijn eigen kinderen gestuurd. Mijn zoon kwam net bij zijn vader vandaan, die eigenlijk een beetje verpietert in ons oude huis. Ik snap dat dit voor hem pijnlijk is om te zien, maar daar kan ik toch niets aan doen? We praatten hier wat over en toen barstte mijn zoon in woede uit: wat ik hem en zijn zussen allemaal had aangedaan, dat ik verantwoordelijk was voor de ellende van zijn vader en dat ik er maar lekker op los leefde terwijl iedereen nog steeds verdriet had om de scheiding. Jij, brieste hij, jij bent gewoon een keiharde vrouw die alleen voor zichzelf leeft.
En voor het eerst werd ik boos en gooide ik eruit wat ik al die jaren had verzwegen. Dat hun vader al jaren relaties met andere vrouwen had, dat zij genoeg had van alle leugens en vernederingen en dat ze ook genoeg had van haar kinderen die alleen maar boos waren op haar.
Ik heb ze min of meer uit huis gezet en gezegd dat ik ze voorlopig niet meer wilde zien. En dat is ook zo, ik hoef ze niet meer te zien. Ik ben het zat om overal de schuld van te krijgen. Ze gaan maar lekker zitten kniezen bij hun vader, ik ben er klaar mee.
Echt? vraag ik. Ze barst in huilen uit. Nee, natuurlijk niet, geeft ze toe. Ik mis de kinderen enorm, maar als ik bedenk wat ze me allemaal hebben toegeroepen, word ik steeds weer boos en neem ik toch geen contact op. En zo blijft de impasse bestaan. Maar het kan toch niet zo zijn dat ik mijn kinderen en kleinkind nooit meer zie?
