“Je ziet helemaal niets aan mij. Iedereen durft zelfs te beweren dat ik er goed uitzie, maar zo voelt dat helemaal niet. Ik heb altijd pijn, ben continu moe en heb zware pijnstillers. En als ik een extra pijntje voel, ben ik geneigd direct een MRI te eisen. Want stel dat ik weer zomaar iets heb?
Mijn getob en gepieker maken dat ik niet slaap en dat ik me overdag nog vermoeider voel dan ik al ben. En ik vind het zo lastig om tegen iedereen nee te moeten zeggen als iemand wat leuks wil afspreken. Want ik weet nooit hoe ik me die dag of avond zal voelen. En ik vind het toch al moeilijk om nee te zeggen of anderen tot last te zijn.
Dus ik laat alles doorgaan, ook als ik me te moe voel of als ik te veel pijn heb. Ik zet dan toch door, dan maar een waardeloze volgende dag. Want na te veel inspanning ben ik de volgende dag helemaal niets meer waard. Kortom, ik heb pijn en dat zal altijd zo blijven, maar hoe ga ik daar nu de rest van mijn leven mee om?
Van nature ben ik een pleaser, dat weet ik wel. Iedereen gaat voor, eerst andermans belang en dan pas het mijne. Ik moet leren eerst aan mezelf te denken, aan mijn welzijn. Voelt het voor mij goed? En natuurlijk weet ik wel dat iedereen me toewenst dat het met mij goed gaat en dat het dus helemaal niet erg is om op het laatste moment af te zeggen, maar dat voelt helemaal niet zo. Ik heb dan het gevoel dat ik de ander teleurstel. Dat ik de ander tekort doe. Dat ik lastig ben.
Op mijn werk voel ik dat net zo. Iedereen geeft me alle ruimte om naar huis te gaan als het niet meer gaat, maar ik laat me niet kennen. Ik ga net zolang door als ieder ander en kom kapot thuis. Liever morgen op mijn vrije dag geen energie meer, dan eerder naar huis of taken overdragen. Terwijl ik tegen een collega met hoofdpijn direct zeg: ga lekker naar huis meid, als het niet meer gaat.
Maar nu gaat het echt niet meer. Ik ben zo moe, ik wil alleen maar rust. Geen mensen meer zien en alleen maar mijn eigen dingen doen. Terwijl ik echt van mijn werk en eigenlijk mijn hele leven houd. Ik kan het alleen niet meer volhouden zoals ik altijd deed.”
Delen hoe ze zich voelt doet ze niet. Niet met haar man, niet met haar kinderen. Niet op haar werk. Met haar gaat het altijd ‘goed’. En dat is de eerste hobbel die ze gaat nemen. Vertellen hoe het echt met haar gaat. Ook als het niet meer gaat. Thuis en op haar werk. Een hele grote eerste stap.
