Ze laat me de foto’s zien. In een donkergroene achtergrond van bladeren van oude bomen loopt een frèle vrouw trots voor de stoet uit. Een witte wollen jas, het haar opgestoken, het hoofd hoog. Kwetsbaar en krachtig. Daarachter de dragers met de kist en dan een lange stoet mensen. Heel veel mensen.
Het duurde lang voor ze naar de foto’s kon kijken. Heel lang. Ze had tijd nodig om moed te verzamelen om een blik te werpen op de beelden van de week die haar leven overhoop gooide en verscheurde.
Ze heeft me verteld hoe zwaar het was, eerst haar man te verliezen en toen haar dochter. Hoe alleen ze zich voelde toen ze haar dochter moest begraven, hoewel er honderden mensen naar de uitvaart kwamen. Hoe ze ineens allerlei beslissingen moest nemen die zo belangrijk waren en waar ze toch nauwelijks in geïnteresseerd leek te zijn.
Ze had het voor onmogelijk gehouden om weg te gaan bij het graf terwijl daar haar dochter lag. Het was zo zwaar om haar achter te laten. Zo moeilijk om zonder haar verder te gaan.
Ze houdt zich staande, maar ze heeft veel pijn. Zielenpijn, lage rugpijn, ze slaapt slecht en ze heeft veel hoofdpijn. Ze wil naar de beelden kunnen kijken. De foto’s kunnen zien die met zoveel liefde gemaakt zijn van de laatste week samen met haar dochter.
De foto’s laten een mooie jonge twintiger zien, in de bloei van haar leven. En dan de foto van haar in het ziekenhuisbed, aan allerlei slangen en vechtend voor haar leven. Haar moeder wijkt geen moment van haar zijde. Ze had juist bloemen naar het graf van haar man gebracht toen ze bericht kreeg van de vriend van haar dochter. Ze moest snel komen, Haar dochter was aangereden door een automobilist en zwaargewond geraakt.
Die laatste week lag haar dochter in coma. Een loodzware maar ook mooie week met intense contacten. En toen het onvermijdelijke echte afscheid: weg uit het ziekenhuis, naar huis voor een laatste paar dagen. De foto’s laten de jonge vrouw in een lichte kist zien, omringd door roze bloemen,.
Eindelijk kan ze naar de foto’s kijken. En kan ze vertellen over haar prachtige dochter met wie ze het zo goed had. Over haar verdriet en de moeilijke weg die ze te gaan heeft. Maar ze kijkt naar de foto’s, ze praat en ze huilt. Het begin is er.
