Tijdens zijn lange ziekbed maakte hij zich daar zorgen over. Kan ze er wel voor de kinderen zijn. Verliest ze zich niet in haar kunst, brengt ze onze dochters op tijd naar zwemles of naar school? Hij was er bepaald niet zeker van. En zij eigenlijk ook niet. Het was het enige dat ze niet bespraken. Verder deelden ze alles. Een en al symbiose, vertelt ze.
Ze was niet bij zijn werkelijke overlijden. Een laatste cadeautje van hem voor haar, zegt ze achteraf. Hij glipte er tussenuit toen zij even naar buiten ging om een frisse neus te halen. Ze had steeds gezegd er zo vreselijk tegenop te zien als hij toch zomaar opeens geen adem meer zou halen. Dat leek haar zo afschuwelijk. Haar schoonmoeder, die de wacht overnam toen ze even naar buiten was, vertelde dat hij was overleden. Zij was bij hem toen hij overleed en dat voelde goed.
De buitenwereld zegt steeds dat het zo erg is dat ze er niet bij was. Maar zo voelt ze het niet. Hij was altijd bij haar en zij was bij hem. Bovendien was het een cadeau, zegt ze. Een laatste gift aan haar.
Tijdens het afscheid heeft ze gedanst om haar gevoelens te uiten. Ze heeft ook geprobeerd iets te zeggen, maar dat lukte niet. Haar keel voelde dichtgeknepen. Dansen lukte des te beter. Nog steeds gaat ze helemaal op in haar kunsten. Ze verdient er ook genoeg geld mee om te kunnen blijven wonen waar ze altijd al woonden.
En weet je wat zo bijzonder is, zegt ze dan trots. Ik kan heel goed voor onze kinderen zorgen. Ik vergeet nooit om ze ergens naar toe te brengen of om ze te eten te geven. Ik kan het dagelijkse leven eigenlijk heel goed aan. Ik sta bijna dagelijks van mezelf te kijken. Als hij me zou zien zou hij ook staan te kijken. Al zijn zorgen voor niets. Dat is mijn grote gift aan hem.
