Ze praat over zeurende oude mensen die bij het minste of geringste bij de pakken gaan neerzitten. Dat heeft toch geen zin, verzucht ze. Herpak je, ga van alles doen, dan heb je er het minste last van.
Op mijn vraag of ze het overlijden van haar man heeft verwerkt, kijkt ze me verbaasd aan. Allang, zegt ze monter. Ze snapt ook niet wat ze bij mij moet, waarom haar huisarts haar heeft doorgestuurd. Ze heeft pijn in haar onderrug, ze wil dat hij daar wat mee doet. Ze wil doorgestuurd worden naar het ziekenhuis, een MRI. Maar haar huisarts laat zich niet vermurwen, ze moest eerst naar mij.
Ze vertelt haar verhaal. Hoe ze jong haar beide ouders verloor en geen keus had: ze kon haar school niet afmaken en moest aan het werk in de huishouding om geld te verdienen. Ze zorgde thuis voor haar jongere broertjes en zus, die wel hun school hebben afgemaakt. Ze heeft altijd hard gewerkt om de eindjes aan elkaar te knopen en toen ze trouwde bleef ze dat doen. In huis, op de boerderij, ze werkte hard en had een goed leven met haar man en twee kinderen.
En nu in haar eigen appartement in het centrum van de stad vermaakt ze zich opperbest. Dichtbij alle winkels, altijd iets te doen. Tuurlijk mist ze haar man, maar wat heeft het voor zin om daar bij stil te staan. Ze heeft een goed leven gehad met hem, ze heeft hem tot zijn dood verzorgd en nu gaat ze door met haar leven. Tenminste, als ze niet zo’n last had van die rug. Die rotrug ook, scheldt ze. Haar boosheid gaat verder. Raakt ook het verleden, haar schoolverlaten op jonge leeftijd, haar broers en zus die wel hun gang konden gaan. Doordat zíj voor het geld zorgde.
Misschien is het goed eens bij de pakken te gaan neerzitten. Om eens te kijken of ze wel de kans heeft gehad het overlijden van haar ouders te verwerken. En om te verwerken wat dat betekende voor haar school, voor haar jeugd, voor haar leven. En om het overlijden van haar man een plek te geven. Doorgaan helpt soms even maar is op de lange termijn niet altijd de oplossing.
